POCHODZENIE: Tybet.

PATRONAT: Wielka Brytania.

UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa.

KLASYFIKACJA : Grupa 9: Psy ozdobne i do towarzystwa. Sekcja 5: Rasy tybetańskie. Bez prób pracy.

KRÓTKI RYS HOSTORYCZNY: Ludzie nierzadko mylą shih tzu i lhasa apso, ale różnice między tymi psami są ewidentne. Rasa ta pochodzi z Tybetu, ale rozwijała się w Chinach, gdzie psy te mieszkały w pałacach cesarskich. Chiny stały się republiką w roku 1912, i wtedy pierwsze egzemplarze shih tzu trafiły na Zachód, a do Wielkiej Brytanii w roku 1931. Za samodzielną rasę uznano je tam w 1934 roku, z odrębną księgą rodowodową od roku 1940 i prawem do championatu od roku 1949. Szczególnie atrakcyjną cechą rasy jest włos, układający się na głowie na kształt chryzantemy.

WRAŻENIE OGÓLNE: Krzepki, obficie, ale nieprzesadnie owłosiony, z charakterystycznym, aroganckim sposobem bycia i twarzą, przypominającą chryzantemę.

WAŻNE PROPORCJE: Długość od kłębu do nasady ogona większa od wysokości w kłębie. ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: Inteligentny, żywy i czujny. Przyjazny i niezależny.

GŁOWA: Szeroka, okrągła; szeroka między oczami, z wyraźnym stopem. Bujnie owłosiona, z włosem opadającym nad oczami. Obfita broda i bokobrody. Włos na kufie rośnie w górę, dając charakterystyczny efekt chryzantemy. Sierść nie przeszkadza w widzeniu.

MÓZGOCZASZKA: Stop: Wyraźny.

TRZEWIOCZASZKA: Nos: Czarny, ale u psów wątrobianych lub łaciatych wątrobianych – nos ciemno wątrobiany. Grzbiet nosa powinien znajdować się na poziomie dolnej powieki lub nieco poniżej, jest prosty lub trochę zadarty. Nos skierowany w dół – wysoce niepożądany. Szeroko rozwarte nozdrza. Ściśnięte nozdrza – wysoce niepożądane. Kufa: Szeroka, graniasta, krótka, nie pomarszczona, płaska i owłosiona. Długości ok. 2,5 cm od wierzchołka do stopu. Pigmentacja kufy tak pełna, jak tylko możliwe. Wargi: Zamknięte. Uzębienie: Szeroka szczęka i żuchwa, lekki przodozgryz lub zgryz cęgowy. Oczy: Duże, ciemne, okrągłe, rozstawione szeroko, ale nie wyłupiaste. Ciepłe w wyrazie. U psów wątrobianych lub o wątrobianych znaczeniach dopuszczalny jest jaśniejszy kolor oczu. Niewidoczne białkówki. Uszy: Duże, z długim płatem usznym, zwisające. Osadzone nieco poniżej sklepienia czaszki; owłosione tak obficie, że wydają się zlewać z owłosieniem szyi.

SZYJA: Proporcjonalna, łukowata. Długość pozwalająca na dumne noszenie głowy.

TUŁÓW: Grzbiet: Prosty. Lędźwie: Dobrze związane i mocne. Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka, zawieszona pomiędzy nogami.

OGON: Obficie owłosiony; noszony wesoło, wysoko ponad grzbietem. Osadzony wysoko. Noszony – w przybliżeniu – na wysokości sklepienia czaszki, przydając harmonii sylwetce. KOŃCZYNY KOŃCZYNY PRZEDNIE: Łopatki: Mocne, dobrze ukątowane. Przedramię: Nogi krótkie i muskularne, o mocnym kośćcu; tak proste, jak tylko możliwe przy szerokiej, nisko zawieszonej klatce piersiowej. Łapy: Zaokrąglone, mocne, obficie owłosione.

KOŃCZYNY TYLNE: Wygląd ogólny: Nogi krótkie i muskularne, o mocnym kośćcu. Widziane od tyłu – proste. Uda: Dobrze zaokrąglone i muskularne. Łapy: Zaokrąglone, mocne, o mocnych opuszkach; obficie owłosione.

CHÓD/RUCH: Arogancki, płynny; przednie kończyny z dobrym wykrokiem, mocna akcja kończyn tylnych, z ukazywaniem całych opuszek stóp.

SZATA SIERŚĆ: Włos okrywowy długi, gęsty, nie lokowaty; umiarkowanie obfity podszerstek. Dopuszczalny lekko falisty. Sierść nie może przeszkadzać w widzeniu ani utrudniać ruchu psa.

MAŚĆ: Dopuszczalne wszystkie kolory; biała strzałka na czole i biały koniec ogona – bardzo pożądane u psów łaciatych.

WYSOKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA : Wysokość w kłębie: Nie więcej, niż 27 cm. Typ i cechy charakterystyczne dla rasy są najważniejsze, i w żadnym wypadku nie należy ich poświęcać jedynie dla wielkości. Masa: 4,5 – 8,1 kg. Idealna waga: 4,5 – 7,5 kg.

​

Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.